23 april 2009
17 april 2009
For God’s sake why am i driving in the wrong lane
"Mad about you" Hooverphonic
Ik was helemaal niet voor de vrouwen.
Het klinkt ook zo verschrikkelijk, ‘voor de vrouwen zijn’. Alsof je dan ook plots tegen de mannen bent. Alsof je tijdens de tennis niet kunt genieten van het punt van de speler waar je niet voor supportert.
Ik was me echter van geen kwaad bewust. Ik ben wel altijd minder geïnteresseerd geweest in jongens, maar ‘een lief’ interesseerde me in het algemeen niet zo erg.
Kalverliefdes? Ja, een paar, maar in tegenstelling tot sommige leeftijdsgenoten was ik me op dat moment ook vrij bewust van hun ’kalver’-gehalte. Er waren geen kriebels waar ik tranen over zou gelaten hebben.
Als ik er aan terugdenk wordt ik al misselijk van het bakvisgehalte van het hele liefdesgedoe en moet ik, met enige trots, toegeven dat ik blij ben dat ik er nooit heb aan deelgenomen.
Over jongens in het algemeen zal ik het later wel eens hebben, het is namelijk niet zo eenvoudig, je staat niet plots op met het idee om het eens over een andere boeg te gooien.
Ik zat op een schakelmoment in mijn leven, ik studeerde verder en genoot van het leven. Probeerde te ontdekken waar ik ongeveer thuishoorde in deze wereld.
Lekker gek doen. Met gek bedoel ik dan ook, dingen doen waar je later spijt van hebt, maar op dat moment in je leven kan je dat even niet schelen.
Alle remmen los. Alhoewel, stel je nu niet te veel orgiëen, braspartijen, drugsexperimenten, enz. voor want ik ben naar algemene normen echt ‘braaf’. :p
Op een dag was er iets leuk gepland, de studies even vaarwel zeggen en gewoon eens weggaan.
Echt een superdag, zo’n dag waarop je een heleboel nieuwe mensen leert kennen, niet één maar meerdere. Ja gaat constant uit en komt niemand interessant tegen en dan plots staan ze daar, allemaal op dezelfde dag.
Boeiende mensen stimuleren mij, ik ben nogal verlegen van nature, maar eens op dreef lijk ik een professionele tooghangster.
Toen mijn sociale poort volledig open stond en ik zowat elke vreemdeling zou hebben uitgenodigd om die avond gerust met mij mee te rijden en bij mij te logeren, toen dook zij op.
Ik kende haar wel vaag, maar haar ravissante verschijning sloeg op dat moment echt in als een bom.
Twee woorden en ik was verkocht. ‘Hallo Elle’ en dat was het. Ik had meteen een ‘one way ticket down desperate street’ geboekt.
Zo zijn we die dag aan de praat geraakt en toen kon het voor mij al niet meer stuk.
Ik ben een gevoelspersoon, met mijn vrienden moet het ook gewoon klikken, ik zou die eerste dag al mijn hand in het vuur gestoken hebben voor haar.
Ik weet niet waarom, het was de manier waarop ze keek, de manier waarop ze handelde, de manier waarop ze met me sprak.
Het was alles, het was zij, het was de hemel die zich opentrok. Het was het ‘soulmate-gevoel‘.
Wist ik veel wat het op dat moment precies was, ik ging die bewuste avond gewoon lekker slapen met leuke herinneringen, onwetend dat ik er 3 jaar later om middernacht over zou zitten te typen.
Na die ontmoeting ging de bal aan het rollen, we wisselden gegevens uit, leerden elkaar echt kennen en voor ik het wist was ik voor haar gevallen. Naïef als ik ben heeft iemand anders me daar op moeten wijzen.
Hoe moet een mens ook in staat zijn om te weten of je voor iemand valt als dat vallen helemaal geen pijn doet? Geen schrammen, geen letsels, niets, alleen dat gelukzalige gevoel dat niemand je ooit nog klein zal krijgen. En als je dan valt, hoe diep is de put waarin je terechtkomt? Kom je in een bron van liefde terecht, of in een uitgedroogd plas vol ruwe zandkorrels? Hoe diep ben je gevallen? Klouter je er ooit nog uit?
Als het geen pijn doet om voor iemand te vallen, waarom doet het dan zo’n pijn om uit die godvergeten put te raken? Waarom voel je gebroken botten en zie de littekens niet als je verliefd bent? Is liefde dan echt blind?
Tijdens de daaropvolgende periode heb ik alles uit de kast (LOL!) gehaald om haar voor mij te winnen.
Ik had de illusie dat ik iets voor haar betekende.
Ik zat in een roes. Een roes die ik niet kon en niet wou verklaren, des temeer omdat het een roes was waar ik niet mee om kon. Ik kon niet verliefd zijn om eens meisje, maar zolang er niets aan de hand was hoefde ik mij daar geen zorgen over te maken.
Aan de andere kant was ik ook echt bang, wat als er op een dag toch iets zou gebeuren, zou ik bij een kus terugkussen, zou ik bekennen iets voor haar te voelen?
Ik kon écht niet verliefd zijn op een meisje, maar het gevoel was te sterk voor mij en vanbinnen wist ik dat het klopte.
De tijd sleepte zich voort en de situatie werd voor mij ondraaglijk, ik moest haar zeggen hoe ik mij voelde.
Ze reageerde er nog vrij goed op, ze zei dat mijn gevoelens geen verschil maakten, alles zou blijven zoals het was.
Ondanks mijn voornemen om haar na mijn ‘bekentenis’ los te laten en te vergeten, lukte me dat niet. Ze zat (en zit nog steeds) veel te diep.
Zij was al die jaren alles voor mij, de gevoelens maakten van mijn hoofd een wildwaterbaan maar ergens leek het allemaal plots te kloppen, heel mijn leven, alle puzzelstukken.
Ok, ze was dan wel een meisje en misschien klopte dat niet in mijn eigen toekomstbeeld, maar ze gaf me gevoelens die ik nog nooit had gehad. Gevoelens die ik voor mezelf zeker niet kon minimaliseren.
De relatie tussen ons twee is er één met ups and downs.
Maar mijn verliefdheid, die ben ik ondertussen, gelukkig, kwijt. Alles wat er gebeurt is, is mij teveel geworden.
Ik denk dat ze mijn gevoelens voor haar nog steeds minimaliseert, dat ze niet snapt wat ze voor mij betekent, maar ik heb daar ondertussen vrede mee genomen.
We respecteren elkaar, we blijven vrienden en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk.
Er echter blijft iets door mijn hoofd spoken, iets wat ik maar niet kan begrijpen:
Waarom ben ik zo gek van haar? En is dat dan echt zo verkeerd?
Elle,
X
Feel the vibe, feel the terror, feel the pain
Its driving me insane I cant fake
For God sakes why am i driving in the wrong lane
Trouble is my middle name but in the end Im not too bad
Can someone tell me if its wrong to be so mad about you
Are you the fishy wine that will give me a headache in the morning
Or just a dark blue land mine that'll explode without a decent warning
Into never seen passion, never seen passion
That it why I am so mad about you
Mad about you
Mad
Ik was helemaal niet voor de vrouwen.
Het klinkt ook zo verschrikkelijk, ‘voor de vrouwen zijn’. Alsof je dan ook plots tegen de mannen bent. Alsof je tijdens de tennis niet kunt genieten van het punt van de speler waar je niet voor supportert.
Ik was me echter van geen kwaad bewust. Ik ben wel altijd minder geïnteresseerd geweest in jongens, maar ‘een lief’ interesseerde me in het algemeen niet zo erg.
Kalverliefdes? Ja, een paar, maar in tegenstelling tot sommige leeftijdsgenoten was ik me op dat moment ook vrij bewust van hun ’kalver’-gehalte. Er waren geen kriebels waar ik tranen over zou gelaten hebben.
Als ik er aan terugdenk wordt ik al misselijk van het bakvisgehalte van het hele liefdesgedoe en moet ik, met enige trots, toegeven dat ik blij ben dat ik er nooit heb aan deelgenomen.
Over jongens in het algemeen zal ik het later wel eens hebben, het is namelijk niet zo eenvoudig, je staat niet plots op met het idee om het eens over een andere boeg te gooien.
Ik zat op een schakelmoment in mijn leven, ik studeerde verder en genoot van het leven. Probeerde te ontdekken waar ik ongeveer thuishoorde in deze wereld.
Lekker gek doen. Met gek bedoel ik dan ook, dingen doen waar je later spijt van hebt, maar op dat moment in je leven kan je dat even niet schelen.
Alle remmen los. Alhoewel, stel je nu niet te veel orgiëen, braspartijen, drugsexperimenten, enz. voor want ik ben naar algemene normen echt ‘braaf’. :p
Op een dag was er iets leuk gepland, de studies even vaarwel zeggen en gewoon eens weggaan.
Echt een superdag, zo’n dag waarop je een heleboel nieuwe mensen leert kennen, niet één maar meerdere. Ja gaat constant uit en komt niemand interessant tegen en dan plots staan ze daar, allemaal op dezelfde dag.
Boeiende mensen stimuleren mij, ik ben nogal verlegen van nature, maar eens op dreef lijk ik een professionele tooghangster.
Toen mijn sociale poort volledig open stond en ik zowat elke vreemdeling zou hebben uitgenodigd om die avond gerust met mij mee te rijden en bij mij te logeren, toen dook zij op.
Ik kende haar wel vaag, maar haar ravissante verschijning sloeg op dat moment echt in als een bom.
Twee woorden en ik was verkocht. ‘Hallo Elle’ en dat was het. Ik had meteen een ‘one way ticket down desperate street’ geboekt.
Zo zijn we die dag aan de praat geraakt en toen kon het voor mij al niet meer stuk.
Ik ben een gevoelspersoon, met mijn vrienden moet het ook gewoon klikken, ik zou die eerste dag al mijn hand in het vuur gestoken hebben voor haar.
Ik weet niet waarom, het was de manier waarop ze keek, de manier waarop ze handelde, de manier waarop ze met me sprak.
Het was alles, het was zij, het was de hemel die zich opentrok. Het was het ‘soulmate-gevoel‘.
Wist ik veel wat het op dat moment precies was, ik ging die bewuste avond gewoon lekker slapen met leuke herinneringen, onwetend dat ik er 3 jaar later om middernacht over zou zitten te typen.
Na die ontmoeting ging de bal aan het rollen, we wisselden gegevens uit, leerden elkaar echt kennen en voor ik het wist was ik voor haar gevallen. Naïef als ik ben heeft iemand anders me daar op moeten wijzen.
Hoe moet een mens ook in staat zijn om te weten of je voor iemand valt als dat vallen helemaal geen pijn doet? Geen schrammen, geen letsels, niets, alleen dat gelukzalige gevoel dat niemand je ooit nog klein zal krijgen. En als je dan valt, hoe diep is de put waarin je terechtkomt? Kom je in een bron van liefde terecht, of in een uitgedroogd plas vol ruwe zandkorrels? Hoe diep ben je gevallen? Klouter je er ooit nog uit?
Als het geen pijn doet om voor iemand te vallen, waarom doet het dan zo’n pijn om uit die godvergeten put te raken? Waarom voel je gebroken botten en zie de littekens niet als je verliefd bent? Is liefde dan echt blind?
Tijdens de daaropvolgende periode heb ik alles uit de kast (LOL!) gehaald om haar voor mij te winnen.
Ik had de illusie dat ik iets voor haar betekende.
Ik zat in een roes. Een roes die ik niet kon en niet wou verklaren, des temeer omdat het een roes was waar ik niet mee om kon. Ik kon niet verliefd zijn om eens meisje, maar zolang er niets aan de hand was hoefde ik mij daar geen zorgen over te maken.
Aan de andere kant was ik ook echt bang, wat als er op een dag toch iets zou gebeuren, zou ik bij een kus terugkussen, zou ik bekennen iets voor haar te voelen?
Ik kon écht niet verliefd zijn op een meisje, maar het gevoel was te sterk voor mij en vanbinnen wist ik dat het klopte.
De tijd sleepte zich voort en de situatie werd voor mij ondraaglijk, ik moest haar zeggen hoe ik mij voelde.
Ze reageerde er nog vrij goed op, ze zei dat mijn gevoelens geen verschil maakten, alles zou blijven zoals het was.
Ondanks mijn voornemen om haar na mijn ‘bekentenis’ los te laten en te vergeten, lukte me dat niet. Ze zat (en zit nog steeds) veel te diep.
Zij was al die jaren alles voor mij, de gevoelens maakten van mijn hoofd een wildwaterbaan maar ergens leek het allemaal plots te kloppen, heel mijn leven, alle puzzelstukken.
Ok, ze was dan wel een meisje en misschien klopte dat niet in mijn eigen toekomstbeeld, maar ze gaf me gevoelens die ik nog nooit had gehad. Gevoelens die ik voor mezelf zeker niet kon minimaliseren.
De relatie tussen ons twee is er één met ups and downs.
Maar mijn verliefdheid, die ben ik ondertussen, gelukkig, kwijt. Alles wat er gebeurt is, is mij teveel geworden.
Ik denk dat ze mijn gevoelens voor haar nog steeds minimaliseert, dat ze niet snapt wat ze voor mij betekent, maar ik heb daar ondertussen vrede mee genomen.
We respecteren elkaar, we blijven vrienden en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk.
Er echter blijft iets door mijn hoofd spoken, iets wat ik maar niet kan begrijpen:
Waarom ben ik zo gek van haar? En is dat dan echt zo verkeerd?
Elle,
X
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
