11 mei 2009

Waking up to find your love's not real

Right here, right now.
Waking up to find your love's not real.



Dit artikel verscheen deze week uitgebreid in de pers:

Scholen zwijgen holebi's dood

In ‘De schoolloopbaan van holebijongeren’ ondervroegen Alexis Dewaele (Universiteit Antwerpen en Hasselt) en anderen vierduizend holebi- en heterojongeren over hun houding tegenover gender en holebi’s. Daaruit blijkt dat bijna 1 op 5 jongens vindt dat holebi’s niet dezelfde rechten als hetero’s mogen hebben. 1 op 5 jongens wil liever niet gezien worden met een holebi, en 1 op 10 vindt seks tussen twee mensen van hetzelfde geslacht fout. Meisjes staan positiever tegenover holebi’s dan jongens.

Heterojongeren staan negatief tegenover het doorbreken van traditionele rolpatronen. 1 op 3 heterojongeren vindt het storend als een jongen zich gedraagt als een meisje. 1 op 4 heterojongeren vindt dat een meisje eerst aan haar kinderen moet denken, en dan pas aan haar carrière. Naast het kwantitatieve luik werden ook diepte-interviews afgenomen bij 12 focusgroepen. Heterojongens wijzen seksuele relaties tussen jongens heel sterk af: homo’s zijn vies, lesbiennes zijn sexy. De positieve houding ten opzichte van lesbiennes wijst eerder op een seksueel ideaalbeeld dan op een holebivriendelijke houding. Heteromeisjes identificeren zich gemakkelijk met homojongens, wat vriendschap tussen hen evidenter maakt.

Miranda Schoonacker (VUB) onderzocht het welbevinden bij Vlaamse lesbische en biseksuele meisjes. 1 op 5 ondervraagde meisjes vindt de emotionele gevolgen van holebi-zijn zwaar. 4 op 10 van de meisjes kreeg ooit al te maken met verbaal of psychisch geweld omwille van het holebi zijn. Meer dan de helft van de meisjes heeft ooit aan zelfdoding gedacht, 15 procent heeft minstens 1 poging tot zelfdoding ondernomen.

Op veel scholen is holebi-zijn echter nog altijd geen bespreekbaar thema. Tijdens de lessen seksuele voorlichting komt holebiseksualiteit slechts weinig of helemaal niet aan bod. Sommige scholen sluiten holebi-leerlingen uit of vermijden angstvallig dat meisjes enig affectief gedrag voor elkaar tonen. Heel wat meisjes houden daarom hun seksuele oriëntatie angstvallig verborgen op school.

BRON: www.klasse.be/leraren.


De gouden jaren van het secundair onderwijs, wie denkt er niet met heimwee aan terug?
De jaren van meeloperij, straathangen, de eerste sigaretten, de eerste feestjes, de eerste kusjes en de eerste kriebels in de buik.
De puberjaren, de expanderende borsten bij de meisjes, de baard in de keel bij de jongens en voor iedereen ongewenste haargroei!
Those were the days, niets mocht maar alles kon, de jaren van de rebellie.
De jaren van onschuld.

Maar zo onschuldig is het allemaal niet, deze cijfers zijn toch echt wel zorgwekkend.
Bij ons op school viel het wel mee, ik kende 1 meisje die zich geout had, een paar meisjes die uit interesse bij elkaar in bed waren gekropen, maar er zat geen enkel openlijk geoutte jongen.
Wat niet wil zeggen dat er geen waren, ondertussen heeft het reünie -roddelnetwerk al een paar mensen van toen geout.

Toch heerste er een beetje een ‘make love, not war’ sfeer op school. Tijdens de moraallessen werd er lustig gekeuveld over waarden en normen al zaten we als het ware rond een kampvuur op Woodstock.

Maar desondanks outte niemand zich, misschien waren cijfers zoals deze de oorzaak.
Als 1 op 5 niet met een homo gezien wil worden gaan ze ook niet openlijk toegeven dat ze homoseksualiteit goedkeuren.

Jongeren zijn vooral hun eigen grootste vijand.
Zaken die ‘anders’ zijn worden ofwel ‘supercool’ ofwel als ‘not done’ gelabeld. Zwart of wit.
De grijze schermerzone kennen ze nog niet, laat staan de fantastische kleuren van de regenboogvlag.

Het zijn tenslotte jongeren, als ze maar tegendraads kunnen zijn.
50 jaar geleden sloopten ze de conservatieve muur met behulp van bloemen.
Nu zijn ze vrij en bouwen ze de muur terug op met behulp van haatmails, smsen en wat de technologie nog allemaal te bieden heeft.
Tijden veranderen zeggen ze dan, alleen is 1 op 5 echt wel veel. Ik veronderstel dat iedereen toch wel 1 iemand in zijn onmiddellijke omgeving heeft die holebi is. Dan besef je toch gewoon dat het ook maar mensen zijn?
Vreemd dat in een anonieme enquête, 20% toegeeft er problemen mee te hebben.
Ik weet, ik heb misschien geen recht van spreken, want ik ben ook te zwak om mij te outen, maar ik heb mijn gelijkgezinde holebigeesten nooit verloochend en zal dan ook altijd blijven opkomen voor gelijke rechten.
Reken mij maar bij de groep die bang is voor de emotionele gevolgen, alhoewel, op een dag kom ik er wel.

Er is duidelijk nog een hele weg te gaan, maar van hoever komen we precies?
Eén grote knal, miljoenen jaren evolutie, stenen revoluties, industriële revoluties, mensenrechten, vrouwenrechten, dierenrechten, vrije pers en meningsuiting, ruimtevaart en zelfs genetische manipulatie.
Maar nog steeds worden we wakker met een liefde die voor de helft van de mensen niet als echt bestempeld wordt, het is nog steeds een zonde, iets ‘tijdelijks’, ’een fase’ en o ja, ‘het gaat wel over’.

Elle,

X



Dit blijft toch wel een zalig (!) nummer en één van de beste clips ooit.

Fatboy Slim ‘right here right now

17 april 2009

For God’s sake why am i driving in the wrong lane

"Mad about you" Hooverphonic




Feel the vibe, feel the terror, feel the pain
Its driving me insane I cant fake
For God sakes why am i driving in the wrong lane
Trouble is my middle name but in the end Im not too bad
Can someone tell me if its wrong to be so mad about you
Are you the fishy wine that will give me a headache in the morning
Or just a dark blue land mine that'll explode without a decent warning
Into never seen passion, never seen passion
That it why I am so mad about you
Mad about you
Mad


Ik was helemaal niet voor de vrouwen.
Het klinkt ook zo verschrikkelijk, ‘voor de vrouwen zijn’. Alsof je dan ook plots tegen de mannen bent. Alsof je tijdens de tennis niet kunt genieten van het punt van de speler waar je niet voor supportert.

Ik was me echter van geen kwaad bewust. Ik ben wel altijd minder geïnteresseerd geweest in jongens, maar ‘een lief’ interesseerde me in het algemeen niet zo erg.
Kalverliefdes? Ja, een paar, maar in tegenstelling tot sommige leeftijdsgenoten was ik me op dat moment ook vrij bewust van hun ’kalver’-gehalte. Er waren geen kriebels waar ik tranen over zou gelaten hebben.
Als ik er aan terugdenk wordt ik al misselijk van het bakvisgehalte van het hele liefdesgedoe en moet ik, met enige trots, toegeven dat ik blij ben dat ik er nooit heb aan deelgenomen.

Over jongens in het algemeen zal ik het later wel eens hebben, het is namelijk niet zo eenvoudig, je staat niet plots op met het idee om het eens over een andere boeg te gooien.

Ik zat op een schakelmoment in mijn leven, ik studeerde verder en genoot van het leven. Probeerde te ontdekken waar ik ongeveer thuishoorde in deze wereld.
Lekker gek doen. Met gek bedoel ik dan ook, dingen doen waar je later spijt van hebt, maar op dat moment in je leven kan je dat even niet schelen.
Alle remmen los. Alhoewel, stel je nu niet te veel orgiëen, braspartijen, drugsexperimenten, enz. voor want ik ben naar algemene normen echt ‘braaf’. :p
Op een dag was er iets leuk gepland, de studies even vaarwel zeggen en gewoon eens weggaan.
Echt een superdag, zo’n dag waarop je een heleboel nieuwe mensen leert kennen, niet één maar meerdere. Ja gaat constant uit en komt niemand interessant tegen en dan plots staan ze daar, allemaal op dezelfde dag.
Boeiende mensen stimuleren mij, ik ben nogal verlegen van nature, maar eens op dreef lijk ik een professionele tooghangster.
Toen mijn sociale poort volledig open stond en ik zowat elke vreemdeling zou hebben uitgenodigd om die avond gerust met mij mee te rijden en bij mij te logeren, toen dook zij op.
Ik kende haar wel vaag, maar haar ravissante verschijning sloeg op dat moment echt in als een bom.
Twee woorden en ik was verkocht. ‘Hallo Elle’ en dat was het. Ik had meteen een ‘one way ticket down desperate street’ geboekt.
Zo zijn we die dag aan de praat geraakt en toen kon het voor mij al niet meer stuk.
Ik ben een gevoelspersoon, met mijn vrienden moet het ook gewoon klikken, ik zou die eerste dag al mijn hand in het vuur gestoken hebben voor haar.
Ik weet niet waarom, het was de manier waarop ze keek, de manier waarop ze handelde, de manier waarop ze met me sprak.
Het was alles, het was zij, het was de hemel die zich opentrok. Het was het ‘soulmate-gevoel‘.
Wist ik veel wat het op dat moment precies was, ik ging die bewuste avond gewoon lekker slapen met leuke herinneringen, onwetend dat ik er 3 jaar later om middernacht over zou zitten te typen.

Na die ontmoeting ging de bal aan het rollen, we wisselden gegevens uit, leerden elkaar echt kennen en voor ik het wist was ik voor haar gevallen. Naïef als ik ben heeft iemand anders me daar op moeten wijzen.
Hoe moet een mens ook in staat zijn om te weten of je voor iemand valt als dat vallen helemaal geen pijn doet? Geen schrammen, geen letsels, niets, alleen dat gelukzalige gevoel dat niemand je ooit nog klein zal krijgen. En als je dan valt, hoe diep is de put waarin je terechtkomt? Kom je in een bron van liefde terecht, of in een uitgedroogd plas vol ruwe zandkorrels? Hoe diep ben je gevallen? Klouter je er ooit nog uit?
Als het geen pijn doet om voor iemand te vallen, waarom doet het dan zo’n pijn om uit die godvergeten put te raken? Waarom voel je gebroken botten en zie de littekens niet als je verliefd bent? Is liefde dan echt blind?

Tijdens de daaropvolgende periode heb ik alles uit de kast (LOL!) gehaald om haar voor mij te winnen.
Ik had de illusie dat ik iets voor haar betekende.
Ik zat in een roes. Een roes die ik niet kon en niet wou verklaren, des temeer omdat het een roes was waar ik niet mee om kon. Ik kon niet verliefd zijn om eens meisje, maar zolang er niets aan de hand was hoefde ik mij daar geen zorgen over te maken.
Aan de andere kant was ik ook echt bang, wat als er op een dag toch iets zou gebeuren, zou ik bij een kus terugkussen, zou ik bekennen iets voor haar te voelen?
Ik kon écht niet verliefd zijn op een meisje, maar het gevoel was te sterk voor mij en vanbinnen wist ik dat het klopte.

De tijd sleepte zich voort en de situatie werd voor mij ondraaglijk, ik moest haar zeggen hoe ik mij voelde.
Ze reageerde er nog vrij goed op, ze zei dat mijn gevoelens geen verschil maakten, alles zou blijven zoals het was.
Ondanks mijn voornemen om haar na mijn ‘bekentenis’ los te laten en te vergeten, lukte me dat niet. Ze zat (en zit nog steeds) veel te diep.
Zij was al die jaren alles voor mij, de gevoelens maakten van mijn hoofd een wildwaterbaan maar ergens leek het allemaal plots te kloppen, heel mijn leven, alle puzzelstukken.
Ok, ze was dan wel een meisje en misschien klopte dat niet in mijn eigen toekomstbeeld, maar ze gaf me gevoelens die ik nog nooit had gehad. Gevoelens die ik voor mezelf zeker niet kon minimaliseren.

De relatie tussen ons twee is er één met ups and downs.
Maar mijn verliefdheid, die ben ik ondertussen, gelukkig, kwijt. Alles wat er gebeurt is, is mij teveel geworden.
Ik denk dat ze mijn gevoelens voor haar nog steeds minimaliseert, dat ze niet snapt wat ze voor mij betekent, maar ik heb daar ondertussen vrede mee genomen.
We respecteren elkaar, we blijven vrienden en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk.

Er echter blijft iets door mijn hoofd spoken, iets wat ik maar niet kan begrijpen:
Waarom ben ik zo gek van haar? En is dat dan echt zo verkeerd?

Elle,

X


31 maart 2009

Enjoy the silence

“enjoy the silence” (Depeche mode)

Words like violence
break the silence.
Come crashing in,
into my little world.

Painful to me,
pierce right through me
….
Vows are spoken to be broken.
Feelings are intense, words are trivial.
Pleasures remain.
So does the pain.
Words are meaningless
and forgettable.



‘No man is an island’.
Wel dan, misschien een schiereiland.
Half vast en half los.
Half in de maatschappij, half eruit,
maar volledig in de kast.

Gewoon, onopvallend, onzichtbaar.
Bij jongens onder de rader door en bij meisjes onder de gaydar.
Twentysomething en gevangen in een wereld waar ik zelf voor kies maar toch geen deel van uitmaak.

Ik weet dat er vrienden zijn die mijn geaardheid in twijfel beginnen te trekken.
Met behulp van de simpele redenering: “Die heeft nog steeds geen lief!? Ze is zeker voor de vrouwen!?”
Ik wordt er stilaan een beetje radeloos van. Ik heb een pact gemaakt met mezelf om niet uit de kast te komen tot ik effectief een relatie heb, iemand om samen mee uit de kast te komen…dat lijkt het op een of andere manier gemakkelijker te maken.
Maar hoe raak je van straat als je niet op straat durft komen?
Welkom in mijn vicieuze cirkel.
Welkom in mijn kast.
Mijn zwakke plek, mijn geheim, mijn meest paranoïde trekje.
Wie is te vertrouwen? Wie is te verleiden? En vooral, hoe stop je alles weg voor de buitenwereld?
Hoe leef je twee levens terzelfder tijd ?
Hoe slaag je erin om te blijven verbergen wie je echt bent?
Hoe geniet je van de stilte als je het uit wil schreeuwen?

Elle,

X